Gdyby ktoś mnie zapytał, czy wyznaję rodzicielstwo bliskości, potwierdziłabym.

Gdyby ktoś zapytał, czy uważam, że rodzicielstwo bliskości to dobry sposób na szczęśliwe dziecko, potwierdziłabym.

Gdyby ktoś mnie zapytał, czy wychowuję – a raczej wspieram w rozwoju – moje dzieci w duchu rodzicielstwa bliskości, potwierdziłabym.

Ale?

Rodzicielstwo bliskości stało się ostatnimi czasy bardzo popularne. Ludzie głośno o nim mówią, dyskutują, z dumą stwierdzają, że „wychowują w duchu RB”. Są też i inni, ci którzy słuchają o RB (czy też, z angielskiego, AP, czyli attachment parenting) i stwierdzają, że robią i robili to samo, nie znając takiego terminu. Są tacy, którym filary RB są tak bliskie i naturalne, że nie mają potrzeby się chwalić czy głośno mówić, że MY TEŻ! I są tacy, którzy dają sobie prawo do tego, by – będąc rodzicami RB – czuć się lepszymi od innych, pouczać innych, a wreszcie innych oceniać i krytykować.

STOP!

Rodzicielstwo Bliskości, według Marthy i Williama Searsów, czyli twórców tego pojęcia, ma 7 filarów:

„1. Bądź blisko od porodu

2. Karm piersią

3. Noś dziecko przy sobie

4. Śpij przy dziecku

5. Słuchaj płaczu swojego dziecka

6. Pamiętaj o równowadze i wyznaczaniu granic

7. Strzeż się trenerów dzieci”

(za William Sears, Martha Sears, Księga Rodzicielstwa Bliskości. Przewodnik po opiece i pielęgnacji dziecka od chwili narodzin, Mamania 2013)

Sprecyzowanie tych filarów jest jak danie przydatnych wskazówek – prawie jak check list – możesz usiąść i odhaczyć: to tak, to jeszcze nie, to też tak, a to muszę jeszcze zrobić…. Prawda?

Ano nie do końca. Ci pełni mądrości ludzie, pediatra oraz pielęgniarka i doradczyni laktacyjna, rodzice ośmiorga (!) dzieci, w swojej książce piszą dokładnie, czym jest Rodzicielstwo Bliskości, jednocześnie tłumacząc, czy mama nie karmiąca swoje dziecko piersią również może być rodzicielką bliskości (oczywiście, że może!). Dalecy od oceniania, krytykowania i rozkazywania, swoją postawą, swoimi słowami, swoją akceptacją, pokazują w piękny sposób, co to znaczy w praktyce RB i jak warto żyć!

Bo Rodzicielstwo Bliskości to nie po prostu 7 filarów (dlatego zachęcam do przeczytania książki w całości!). To nie po prostu noszenie dzieci w chuście, co-sleeping (czyli spanie z dzieckiem) czy bycie z maluchem w domu przez pierwszych kilka lat życia. RB to styl rodzicielstwa i styl życia. To empatia, szacunek, rozumienie potrzeb i pragnień swoich i innych. To pełna miłości akceptacja i uważność. To szanowanie czyichś potrzeb – potrzeb dzieci, potrzeb partnera i potrzeb nas samych! RB to nie tylko szczęśliwe dziecko, ale cała rodzina! Dziecko, mama i tata – to elementy rodziny, które są ważne i się liczą w codziennym RB.

I dalej. RB nie sprawia automatycznie, że jesteś lepszym człowiekiem. A już na pewno nie daje ci prawa do oceniania i krytykowania innych osób. Wychowując w duchu RB, swoją postawą, swoimi czynami, słowami, które wypowiadasz – także pod kątem innych, obcych – pokazujesz dziecku, jak by dobrym człowiekiem. Jak myślisz, czego uczysz swoje dzieci, gdy nosząc je w chuście, mówisz jednocześnie „wozisz dziecko w wózku? to znaczy, że nie jesteś blisko niego!”. Czego uczysz, śpiąc z dzieckiem, a jednocześnie mówiąc: „nie kochasz swojego dziecka, skoro śpi w łóżeczku!”. Czego uczysz, mówiąc: to źle, że twoje potrzeby są ważniejsze/wracasz do pracy? jesteś niewolnikiem pieniędzy/ty odstawiłaś dziecko? co z ciebie za matka?”. Nie tego, czego zapewne byś chciała/chciał…

 

Dlaczego o tym piszę? Ponieważ z kilku stron ostatnio usłyszałam, że mamy były oceniane, że były krytykowane, że wręcz czuły się zaszczute lub słyszały wprost, że nie są dobrymi mamami! Bo nie karmiły długo/bo nie śpią z dzieckiem/ bo posłały dziecko do żłobka. I słyszały to od mam dumnie „wyznających” Rodzicielstwo Bliskości! Nie zgadzam się na to. To nie jest RB. Tu nie ma miejsca na lepszych i gorszych. Tu nie ma miejsca na ocenianie. Jest za to na akceptację, wspieranie, dialog. To jest RB i to jest człowieczeństwo.

I wiesz co? Tym lepszy jesteś, im mniej o tym myślisz…